Miejsce do którego zawitaliśmy jest niejako mekką osób pałających się urbexem. My postanowiliśmy odwiedzić go dopiero teraz i nie ukrywam, że powodem tej wizyty był po prostu brak innej miejscówki w zasięgu ręki.

Kompleks szpitalny na który składa się kilka budynków zlokalizowany jest w Lasku Złotoryjskim i wybudowany został w roku 1929r. Nie ma zbyt wielu informacji na temat obiektu jak to się zwykło mawiać „za czasów Niemca”. W zasadzie wiemy tylko tyle, że szpital przyjmował rannych żołnierzy przyjeżdżających z frontu. Tuż po II wojnie światowej, obiekt przejęła PGWAR stacjonująca w Legnicy.

Po przekroczeniu bramy wjazdowej naszym oczom ukazuje się spory placyk wokół którego znajdują się budynki różnego przeznaczenia.

Wejście do głównego budynku.

Teren przed wejściem, w tle niewidoczne, bo zarośnięte już resztki ławeczek. Szpital ten, był jednym z najbardziej nowoczesnych w rejonie, oraz zatrudniał najlepszych specjalistów ze Związku Radzieckiego.

Zajazd dla karetek? 🙂

Sala kinowa. Który szpital może się pochwalić własnym kinem? 🙂  

 Jednym z ciekawszych obiektów była kaplica. Zaraz obok niej mieściło się prosektorium

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Granitowe płyty na zwłoki w chłodni.

Wisienką na torcie tego miejsca był stój sekcyjny z zawieszoną nad nim lampą. Niestety została tylko lampa 🙁

W środku ogrodzonego betonowym murem kompleksu, możemy się poczuć jak w Prypeci. Budynki, haszcze i względna cisza.   

Raz na jakiś czas, wszystkie „lewe” wejścia do budynków są „łatane”

Sala konferencyjna?

 W środku totalny bajzel

 

Główna część szpitalna ciągnie się przez ponad 500m. Budynek posiada 3 kondygnację + tak samo rozległe piwnice.

W ośrodku funkcjonowały takie działy,  jak chirurgia, ortopedia i psychiatria. Był też oddział dziecięcy.  

Wchodzimy do głównego budynku, na wstępie witają nas rosyjskie napisy i tablice informacyjne.

 

 

Z „fantów” ostało się niewiele. Dokumenty, czy filtry do masek o których czytałem są już rzadkością. Można je za to znaleźć na allegro i olx. Z dopiskiem, że są z Legnicy…

Leki ich też tylko śladowe ilości. Tak naprawdę opuszczony poradziecki szpital, to obecnie puste sale. A w zasadzie dziesiątki sal 🙂  

Korytarze wydają się ciągnąć w nieskończoność.

By spokojnie wszystko zwiedzić i sfotografować potrzebujemy ok 5h!

Są takie miejsca, gdzie się lepiej  nie plątać. Strzykawki!  

Idąc korytarzami, co jakiś czas pojawiał się zejścia do podziemi…

W których z kolei mogliśmy znaleźć nieliczne fanty z epoki. W tym przypadku filtr regeneracyjny  

I niewiadomego przeznaczenia pudełka z kartką i ampułką.

Łóżko do tortur? 😀

Jednym z ciekawszych obiektów jest… szpitalny basen w którym nadal stoi woda, oraz krzesła, leki  i inne śmieci 🙂

Tuż za wejsciem wita nas elegancki pejzaż.

Oraz przebieralnie, prysznice i inne użyteczności widywane na basenach.

 

Choć urbexem „zawodowo” się nie zajmujemy, to przyjazdu nie żałujemy. Co prawda spóźniliśmy się z wizytą o kilka lat, jednak obiekt zrobił na nas pewne wrażenie. Po 1993r wraz z wycofaniem się armii radzieckiej, obiekt opustoszał.  Z naprawdę nieźle zagospodarowanego kompleksu szpitalnego zrobiła się ruina. Obiekt chroniony, stróż + 2 agresywne psy. Wszystkie budynki mają kłódki, lub wejścia są zabite.