Data: 25 Grudnia 2013
Godzina: ok 16:15
Temperatura: ok 8C
Koordynaty: UTAJNIONE

Akcja rozbita na 3 etapy, w sumie 2 dni w terenie. Miejsce do którego postanowiliśmy zaglądnąć, przyciągnęło nas z uwagi na to, że nigdzie w sieci nie można było znaleźć fotorelacji z tego obiektu, a jako, że nadarzyła się świetna okazja do oględzin, wpadliśmy tutaj w pewne stosunkowo ciepłe i CIEMNE po południe…Bo z pewnych względów musiało być ono ciemne 😉 

Powiedział bym, że nie mogę ujawnić lokalizacji miejsca ze względów oczywistych, ale nie każdy zrozumie o co mi biega więc:
1. Jest tam żelastwo, a żelastwo przyciąga złomiarzy
2. Obiekt może być niebezpieczny

W związku z powyższym, proszę wsiadać na pokład mojej łajby!

Tunel pełnił funkcję odprowadzającą urobek skalny, który powstawał podczas drążenia sztolni za pomocą taśmociągu ( w sensie odprowadzanie się tak odbywało;) )
To co jako pierwsze rzuca się nam w oczy, to rozmiar obiektu. Jest on wysoki na ok 2,5m i szeroki na ok 4,5m Hah! mogę iść wyprostowany 🙂
Obudowa łukowa, sztolnia biegnie z delikatnym upadem.

 Prócz żelastwa, jest tu również zbrojony beton, w większości miejsc jego stan jest świetny.

 

Wcześniej, po prawej mijamy zamurowaną i jednocześnie przekutą ścianę. Tam jednak nie wchodzimy. Metr za ścianą czuć podwyższoną temperaturę, powietrze jest ciepłe i wszędzie unosi się para wodna. Nie czuć cyrkulacji powietrza, to nie dobrze, więc  odpuszczamy.

Wszechobecna para. Co się nam może przydarzyć w tej sztolni? Możemy natrafić na „skupisko” CO2 a wtedy zaczerpnięcie oddechu może zakończyć się utratą przytomności.

 

Idziemy dalej. Co prawda tutaj też możemy natrafić na wspomniane gazy, ale delikatny powiew powietrza mnie uspokaja.
Ociosy/ ściany pokrywa beton, który naniesiono metodą natryskową.

 Tak, LEON na końcu, bo robienie zdjęć wymaga zatrzymania się 🙂

Zwróćcie  uwagę na kolor skał, kolega słusznie zauważył, że przypomina to piaskowiec i tak też w rzeczywistości jest. 

 

 W końcu dochodzimy do sporej „hali”, a tam min. szafka, na niej zaś pudełko po świeczkach. Świeczka gaśnie przy spadku tlenu do 16%, człowiek zaczyna odchodzić ze świata, gdy tlen spadnie do 12%, a więc świeczka może uratować życie, albo nas upiec, gdy w wyrobisku zbiera się metan 😉

 Po lewej stronie korytarz, wbijamy. Po środku dawne „rusztowanie” dla taśmociągu, a nad głową rury. Ani razu nie uderzyłem w nie głową 😀

A na końcu maszyna, która odbierała urobek i  rzucała go na taśmę, jest całkiem spora.

k

Zabytkowy telefon 🙂

Obchód maszyny.

Breja, nie tyle błotnista, co lepka.

 

ZDJĘCIA ROZMAZAŁY SIĘ PODCZAS PRZENOSZENIA STRONY

Drugim obiektem wartym odwiedzenia był szyb Tytus. A raczej kompleks budynków należących do pola górniczego David. 

Pamiętacie mój mały wypadzik do kopalni upadowej?
http://www.wyprawyleona.pl/?p=81
Szyb Tytus był głównym szybem wydobywczym kopalni i połączony był tunelem z upadową David 🙂

Wieża o konstrukcji żelbetowej powstała w 1924r i z informacji dostępnych w necie można się dowiedzieć, że była pierwszą wieżą o takiej konstrukcji na Dolnym Śląsku. W górnej części obiektu znajdowała się maszyna wyciągowa.

Na początku postanowiliśmy wejść do tego białego budynku. Składającego się z dwóch poziomów.

 Zasypany tunel prowadzący na zewnątrz budynku. Na placyku pod betonowymi płytami są jakieś podziemia, niestety nie sposób się do nich dostać.

Hala z amatorsko utworzonym torem rowerowym.

 Boczne korytarze hali (są po obu stronach)

 

Na środku zejście na pierwszy poziom, obecnie chodzimy po drugim.

 Wspomniany tor.

Hala na pierwszym piętrze.Po lewej stronie ledwo co widoczne zamurowanie prowadzące do wieży szybowej.

Wychodzimy z budynku i kierujemy się na parter (nie trzeba wchodzić przez dziurę na środku hali)

 Ja nazwałem to miejsce parkingiem 😉

 Ktoś się chyba bawił zapałkami.

Kafelki, a tak na prawdę masa kafelek, bo są one położone na podłodze, na ścianach i w łazienkach. Są w bardzo dobrym stanie (chyba nie powinienem tego pisać)

Polecam odwiedzić to miejsce wieczorem z latarką, ale taką zwykłą, nie moim wypalaczem światów. Klimat jest niesamowity. Tym bardziej, że po pomieszczeniach hula wiatr, a kilkanaście okien trzaska o ściany.

Budowa wieży wyciągowej.
Zdjęcia pochodzą ze strony: http://dolny-slask.org.pl/  
Moim zdaniem najlepszego archiwum starych zdjęć i pocztówek.

Metalowe wroto w ścianie wieży wyciągowej.

Następnie przez wykutą dziurę w ścianie weszliśmy do stacji wentylatorów.

Dawniej  hala wyglądała tak:

 I dziś:

A skoro to stacja wentylatorów, to tą rurą wyciągano zużyte powietrze z szybu i chodników.
Innymi zaś drogami doprowadzano świeże.

 Dokąd ona prowadzi? 😀

Dzisiaj donikąd, po kilku metrach wszystko zawalone jest śmieciami.
Widok z końca sali.

Wyższa partia budynku, niestety nie było jak tam wejść.

 Ponownie kompresor.

 I widok na wieżę Tytus. Zaciekawiła mnie ta zewnętrzna klatka schodowa. Wieża jest bardzo wysoka 🙂

Niestety, ale do samej wieży nie udało się nam wejść, wszystkie wejścia solidnie zamurowane, co prawda jest jedna opcja, ale wymaga ona użycia odpowiedniego sprzętu, którego jak na razie nie mam.
Szyb został wyłączony z użycia w roku 1960.
Budynki po kopalniane jeszcze do niedawna były z pewnością używane jako magazyny/garaże itp.
Świadczy o tym nadal zamontowane oświetlenie halogenowe, czujnik p.pożarowy, czy też śnieżno biała farba pokrywająca budynek. Jedziemy dalej.

Trzecim obiektem, gdzie zrobiliśmy wstępne rozpoznanie była kopalnia barytu w Boguszowie, gdzie dawniej pracował mój dziadek. Czym jest baryt? Minerałem, surowcem do produkcji baru metalicznego, jest on również składnikiem płuczek wiertniczych, tak ogólnie rzecz biorąc ma wiele zastosowań. Z opowieści jednego Pana dowiedziałem się, że za spory kawał barytu kupił sobie kiedyś malucha 😉

Dziś teren po dawnej kopalni i zakładach przeróbki barytu to łąka z porozrzucanymi fragmentami betonu. Tyle zostało z kopalni.
Jak w większości przypadków, do upadku kopalni przyczyniły się problemy finansowe, a to z powodu problemów z wydobyciem rudy. Gdy kopalnię przejęło po Niemcach Polskie przedsiębiorstwo, stało przed nimi nie lada wyzwanie. Postanowiono dotrzeć do złóż za pomocą 3ch nowych szybów. Wydobywczego, wentylacyjnego i pomocniczego
Oczywiście na początku idzie gładko, ale z każdym pogłębianym metrem, wydobycie staje się trudniejsze i tym samym droższe. W końcu żyła barytu zaczęła się kończyć, wydobycie spadło, a zakład popadł w długi.
Dziadek pracował na „barytówce” do roku ok 1986. Babcia pamięta, że jak dziadek wyjechał do Stanów za pracą, to musiała chodzić przez las do budynku administracyjnego po wypłatę.
W wkrótce doszło do strajków, nie wiem, czy takich ogólnych w całej Polsce, czy tylko na barytówce, niestety, ale już się tego nie dowiem, w każdym bądź razie dziadek po strajkach przestał pracować na barycie. Był to okres, kiedy wałbrzyskie kopalnie zamykano. Trudno mi się teraz wypowiadać o słuszności tych postanowień. Bo jedni mówią, że wałbrzyski węgiel był jednym z najbardziej kalorycznych, a same zasoby wystarczą na dziesiątki lat i decyzja o zamknięciu kopalń była bezsensowna, inni mówią o trudnych warunkach wydobywczych, a co za tym idzie wydobycie stawało się droższe i trzeba było zamknąć kopalnie. 
Wracając do „barytówki”, kopalnia upadła i teren zrównano zziemią. 
Wraz z kolegą chciałem odnaleźć te 3 szyby. Jadąc od strony Boguszowa, pierwszy w kolejce był szyb pomocniczy. Nazwijmy go trójką.
Po wdrapaniu się na stromą górkę natrafiamy na zabezpieczony szyb.

Udaje się nam włożyć aparat do środka i zrobić zdjęcie wnętrza

 Z fotorelacji jednej z bardziej znanej w środowisku grupy, wiemy, że da się zejść niżej, aniżeli do tego korka. Gdzieś tam czai się przedział drabinowy, prowadzący 80m w głąb. Ja niestety nie zamierzam się jak na razie tam zapuszczać 🙂

Odnalezienie szybu nr 1 i 2 musieliśmy sobie odpuścić hehe 🙂
Droga przez teren zakładów jest bardzo grząska i pełna kolein. Do przodu szło gładko, gdy jednak natrafiliśmy na moment, gdzie mój Rover mógłby się zaczepić zawieszeniem postanowiłem zawrócić no i… bum. Pod lewym, przednim kołem pękł lód, który pokrył głęboką koleinę, także w zasadzie ponad połowę koła miałem w błocie, a po obu stronach krawędzie lodu. Zaczęło się ściemniać i delikatnie padać. A teren zarośnięty jak jasna cholera. Postanowiliśmy się po prostu wydostać, po kilkunastu minutach udało się uwolnić samochód i wróciliśmy na główną drogę. Oczywiście wiedziałem, że oba szyby są całkowicie zasypane, no ale fotkę chciałem zrobić 🙂 W drodze powrotnej wyskoczyliśmy jeszcze zobaczyć dziwne ujęcie wody, znajdujące się nieopodal kopalni.

Woda wlewała się do zbiornika i uciekała jakąś rurą 🙂


Na drugi dzień, już sam, zaplanowałem sobie odnalezienie szybików kopalni w Borównie.
Gottbelf? Gotthelf? jak zwał tak zwał.
Nie było to specjalnie trudne 🙂
Po przejrzeniu starej górniczej mapy

Naniosłem sobie wszystko na mapkę google i ruszyłem w drogę. 
Dlaczego nie było to trudne? Bo szybiki zazwyczaj mają usypaną górkę, którą z jakiś powodów nikt nie chce zrównać z ziemia na swoim polu. 
Rozumiecie, widzicie pole np. rzepaku, a na środku górka i mikro lasek. Dlaczego nikt go nie zaorał? przecież na tym miejscu można by coś posiać. Kij jeżeli to jedna górka, ale jeżeli mamy sytuację taką jak w Borównie, to takich górek jest ponad osiem. Każda ma ok 15, a nawet 20metrów średnicy. Dlaczego nikt tego nie zniweluje? Wątpię, by rolnicy wiedzieli, że tu mieszczą się szyby starej kopalni. A może prawo zabrania, jako, że rosną tu drzewa?

Pierwszy był Pan Otto o głębokości ok 20m.

Następnie Pfeiler, 24m głębokości.

Bertha 28m, najciekawszy szyb, bo z widocznym lejem.

 Szyb ma ok 7m średnicy i ok 5m głębokości. Zasypany jest ziemią i gałęziami.

Rudolf
Widoczne leje/ zapadliska.

Następnie odwiedziłem szyby, które nie mają przypisanych nazw.

Gustav, 17m

 Wilhelmine, 14m. Ktoś go przerabia na „scenę” 🙂

Stoll, 3m (choć wątpię w tą głębokość zważywszy na rozmiar hałdy)

Rozpadlina na szczycie górki.

 

 

 

 Po aktywnie spędzonym dniu 🙂

No cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak określenie tego posta mianem najbardziej „bogatego” 🙂
Mam tylko nadzieję, że pierwszy obiekt ie padnie łupem „magnesów” 😉
Na zakończenie dodam, że szykuje się jeszcze jeden, na prawdę ciekawy wypad 🙂 Ale o tym już na pewno po Nowym Roku 🙂

No właśnie, udanego Sylwestra!